Τις στιγμές που πάντα θα την ακολουθούν και θα αποτελούν για εκείνη «άξονα» στη ζωή της εξομολογείται η
Δέσποινα Βανδή.«Από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες στην Καβάλα, λίγα χρόνια πριν τελειώσω το Λύκειο: Κάθομαι σε ένα βράχο, ψηλά και το βλέμμα μου απλώνεται στον ορίζοντα. Κοιτάζω την πόλη, ακούω το «Hotel California» και αναρωτιέμαι πολύ έντονα τι με περιμένει εκεί έξω. Δεν είχα φύγει ακόμα από την πόλη και αισθανόμουν πολύ έντονα ότι κάτι υπήρχε πέρα από αυτή για μένα. Επίσης, όταν έδινα Πανελλήνιες κι ένιωσα ότι κάτι δεν πήγε καλά σε ένα μάθημα, ήθελα να τα παρατήσω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μητέρα μου, σε μια πολύ ουσιαστική συγκυρία, να μου λέει: «Οφείλεις να προσπαθήσεις για σένα, για το καλύτερο, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς πως μια γυναίκα πρέπει να έχει το δικό της πορτοφόλι ώστε να ορίζει τη ζωή της». Ήταν σημαντικό να το ακούω από μια γυναίκα σαν τη μητέρα μου που υπήρξε μετανάστρια και αντιμετώπισε δυσκολίες. Οι γονείς μου ποτέ δεν με συμβούλεψαν να «βολευτώ» σε ένα γάμο. Μου «φύτεψαν» στην ψυχή ότι πρέπει να αγωνίζομαι για την ανεξαρτησία μου και την ελευθερία μου. Να μην στηρίζομαι σε κανέναν. Ακόμα θυμάμαι το άγγισμα της μητέρας μου στον ώμο. Και τέλος, έντονη είναι και η ανάμνηση από τα πρώτα μου Χριστούγεννα στην Αθήνα όταν είχα ένα καναπέ, έναν σκύλο, και ένα φίλο, τον Τόνυ! Μοναξιά και έρημα, «μαύρα» Χριστούγεννα. Άκουγα έναν δίσκο της Αλεξίου και έκλαιγα. Δεν ήξερα τίποτα γι αυτή την πόλη και έπρεπε να βρω την άκρη, να πιαστώ από κάπου. Όσο άγνωστη κι αν ήταν όμως, έκρυβε τη μαγεία της περιπέτειας. Τελικά, όλα πήγαν καλά, και οι επιλογές μου, μαζί με τα λάθη μου, με κάνουν να νιώθω ευτυχισμένος άνθρωπος». Πηγή: Hello
