Για την οικονομική κρίση και τη στάση που πρέπει να τηρήσει ο καθένας, ώστε να την αντιμετωπίσει, τον έρωτα, αλλά και την αναζήτηση της ευτυχίας μίλησε μεταξύ άλλων στο περιοδικό «Γυναίκα» ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
Για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης: «Να βρούμε επιστήμονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς, αθλητές εγνωσμένης αξίας και ήθους και να τους αναδείξουμε σε υπεύθυνες θέσεις. Ο Γκάλης, για παράδειγμα, έσπρωξε μία ολόκληρη γενιά… Έτσι μόνο μπορεί να ξεκολλήσουμε από αγκυλώσεις και να πορευτούμε με σύμπνοια, αλληλοκατανόηση, κοινά οράματα. Είμαστε μια γενιά μαλθακή, χλιαρή, εύπιστη, καλομαθημένη. Δεν ζήσαμε χούντες, πολέμους, ξεριζωμούς- καταστάσεις που σφυρηλατούν χαρακτήρες και κοινωνικές σχέσεις. Ούτε φυσικά εύχομαι να ζήσουμε. Χρειάζεται, όμως, να επαναπροσδιορίσουμε τοη σχέση μας με τον εαυτό μας και την κοινωνία, να ανακαλύψουμε νέους τρόπους συνύπαρξης και δράσης. Από την άλλη, ποιος ξέρει; Μπορεί σε δέκα χρόνια να βλέπουμε ντοκουμέντα από την τωρινή εποχή με τη γλυκόπικρη νοσταλγία που κοιτάζαμε τις φωτογραφίες των γονιών μας… Να με ρωτά ο γιος μου “τι έκανες στην κρίση μπαμπά;”, όπως εγώ ρωτούσα τον πατέρα μου για την κατοχή».
Για τον έρωτα: «Οι μεγάλοι έρωτες και οι μεγάλες αγάπες δεν λυγίζουν στις δοκιμασίες. Μας γεμίζουν ενέργεια και δύναμη. Κάνουν τον χώρο και τον χρόνο αισθητούς στην καρδιά. Μας εκπαιδεύουν στο “εμείς ”. Όλα αυτά ισχύουν αν δεν περιχαρακωθούμε στον μικρόκοσμό μας».
Για την ευτυχία: «Το μεγάλο πρόβλημα του δυτικού πολιτισμού είναι ότι δεν έχει καταφέρει να βρει λύσεις για την ανθρώπινη αγωνία, παρόλη την τεράστια επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο. Τα συλλογικά οράματα, θρησκευτικά και πολιτικά, έχουν ξεφτίσει- ίσως ευτυχώς κιόλας- και η ατομική ελευθερία είναι πλέον το ζητούμενο. Όμως, ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που παραμένει κομμάτι του κοινωνικού συνόλου. Φυσικά οριστικό τέλος δεν υπάρχει στην ανθρώπινη κατάσταση, δεν παίζει happy end! Όλα είναι μια διαρκής προσπάθεια».
Για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης: «Να βρούμε επιστήμονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς, αθλητές εγνωσμένης αξίας και ήθους και να τους αναδείξουμε σε υπεύθυνες θέσεις. Ο Γκάλης, για παράδειγμα, έσπρωξε μία ολόκληρη γενιά… Έτσι μόνο μπορεί να ξεκολλήσουμε από αγκυλώσεις και να πορευτούμε με σύμπνοια, αλληλοκατανόηση, κοινά οράματα. Είμαστε μια γενιά μαλθακή, χλιαρή, εύπιστη, καλομαθημένη. Δεν ζήσαμε χούντες, πολέμους, ξεριζωμούς- καταστάσεις που σφυρηλατούν χαρακτήρες και κοινωνικές σχέσεις. Ούτε φυσικά εύχομαι να ζήσουμε. Χρειάζεται, όμως, να επαναπροσδιορίσουμε τοη σχέση μας με τον εαυτό μας και την κοινωνία, να ανακαλύψουμε νέους τρόπους συνύπαρξης και δράσης. Από την άλλη, ποιος ξέρει; Μπορεί σε δέκα χρόνια να βλέπουμε ντοκουμέντα από την τωρινή εποχή με τη γλυκόπικρη νοσταλγία που κοιτάζαμε τις φωτογραφίες των γονιών μας… Να με ρωτά ο γιος μου “τι έκανες στην κρίση μπαμπά;”, όπως εγώ ρωτούσα τον πατέρα μου για την κατοχή».
Για τον έρωτα: «Οι μεγάλοι έρωτες και οι μεγάλες αγάπες δεν λυγίζουν στις δοκιμασίες. Μας γεμίζουν ενέργεια και δύναμη. Κάνουν τον χώρο και τον χρόνο αισθητούς στην καρδιά. Μας εκπαιδεύουν στο “εμείς ”. Όλα αυτά ισχύουν αν δεν περιχαρακωθούμε στον μικρόκοσμό μας».
Για την ευτυχία: «Το μεγάλο πρόβλημα του δυτικού πολιτισμού είναι ότι δεν έχει καταφέρει να βρει λύσεις για την ανθρώπινη αγωνία, παρόλη την τεράστια επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο. Τα συλλογικά οράματα, θρησκευτικά και πολιτικά, έχουν ξεφτίσει- ίσως ευτυχώς κιόλας- και η ατομική ελευθερία είναι πλέον το ζητούμενο. Όμως, ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που παραμένει κομμάτι του κοινωνικού συνόλου. Φυσικά οριστικό τέλος δεν υπάρχει στην ανθρώπινη κατάσταση, δεν παίζει happy end! Όλα είναι μια διαρκής προσπάθεια».
