Είναι γνωστό ότι εδώ και λίγο καιρό η Δούκισσα συνεργάζεται με την καλή μου φίλη Ζήνα Κουτσελίνη στο enter tv. Άλλωστε η μικρή ξέρει Ελληνικά και τα αξιοποιεί καταλλήλως. Αυτή άκουσε τις συμβουλές παλιότερων. Αλίμονο στους και στις ευεργετημένες που είχαν την ευκαιρία και την πέταξαν στα σκουπίδια επειδή ο εγωϊσμός δεν τους επέτρεπε να δουν τον τρόπο. Η Δούκισσα είναι μεγάλο αλάνι. και την στηρίζω καθώς θεωρώ ότι πηγαίνει κόντρα στην ταμπέλα του άμυαλου μοντέλου. Έχει και θέση και άποψη μόνο όταν γνωρίζει. και το σημαντικό; όταν έχει μπροστά της μια κάμερεα μιλάει. και το κάνεις καθώς έχει αυτοπεποίθηση. Ένα στοιχείο που το βρήκε στην πορεία. Τώρα για τον χολίδη και την σχέση δε γουστάρω να μιλήσω. Άλλωστε αυτά είναι δικά τους. Κρίσεις καυγάδες αλλά και ωραίες στιγμές είναι μέσα στο παιχνίδι. Η Δούκισσα αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα στην μάνα της. Και είναι η πρώτη φορά που βγαίνει τόσο μα τόσο πολύ η ευαίσθητη πλευρά της…Διαβάστε με προσοχή τι γράφει και τα συμπεράσματά σας στο τέλος…Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά…Σ’ ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου… Σ’ ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις… Σ’ ευχαριστώ που με αντέχεις… Σ’ ευχαριστώ που με αγαπάς…Μάνα, εσύ είσαι μία και μοναδική… Είμαι περήφανη για σένα… Είμαι περήφανη για τη δύναμη σου… Μπορεί μερικές φορές να φαίνεσαι αδύναμη και απροστάτευτη, μέσα σου όμως κρύβεις τρομερή δύναμη και ενέργεια! Και είσαι πάντα έτοιμη να την χρησιμοποιήσεις για το παιδί σου… Το σπλάχνο σου… Το μικρό θαύμα που δημιούργησες…Θυμάμαι τα χάδια σου, θυμάμαι τα τραγούδια σου, θυμάμαι το γλυκό μίλημά σου, όταν ήμουν ακόμη μέσα στην κοιλιά σου…Πέρασες μαζί μου πολλά… Ήσουν πάντα εκεί… Στις πρώτες μου λεξούλες – που μεταξύ μας είπα πρώτα «μπαμπά» για να μην ζηλέψει ο ο μπαμπάκας!!!– στα πρώτα μου βηματάκια , στους πρώτους μου βαθμούς στο σχολείο… Στα πρώτα χτυποκάρδια, στους πρώτους έρωτες και χωρισμούς… Ήσουν εκεί με ένα περήφανο χαμόγελο, που έκρυβε όμως μια μικρή αγωνία. Το βλέμμα σου ήρεμο, αλλά και προβληματισμένο παράλληλα… Μεγάλωνα… Και το ένιωθες…Ακόμα μεγαλώνω μαμά, και θα μεγαλώσω κι άλλο…Για σένα όμως, θα είμαι πάντα το μικρό σου μωρό… Που θα μου φέρεις πρωινό για να με ξυπνήσεις, που θα μου δώσεις ένα φιλί για καληνύχτα, που θα με σκεπάσεις για να μην κρυώσω, που θα με πάρεις αμέτρητα τηλέφωνα για να με ρωτήσεις αν έφαγα, που θα γελάσεις όταν θα με δεις ευτυχισμένη, που θα κλάψεις – κι ας μην μου το δείξεις- όταν με δεις λυπημένη, που θα πονέσεις όταν με δεις να πονάω…Για μένα, θα είσαι πάντα η μαμάκα μου… Η ζεστή αγκαλιά μου… Το καταφύγιό μου… Ο άνθρωπος που με καταλαβαίνει ακόμη και όταν βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά…Όχι, δεν σκοπεύω να φύγω!!! Θα είμαι πάντα δίπλα σου… Γιατί σε έχω ανάγκη…Σ’ αγαπώ για όλα αυτά που είσαι…Είμαι περήφανη για σένα…Σ’ ευχαριστώ για όλα…και συγνώμη για τις στιγμές που μπορεί να σε στεναχώρησα, χωρίς να το θέλω… Για τις φορές που μπορεί να σου μίλησα απότομα ή για τις φορές που μπορεί να πίστεψες ότι σε ξέχασα.. Όχι δεν σε ξέχασα… Ποτέ…Σ’ αγαπώ!!!
